The Kingly whisper

The Kingly whisper...

"Haunted!! Let's go there", my daughter exclaimed.
We were browsing through the must see list on that lazy morning, while on vacation to Goa this summer.
That's how we set off to see Three King chapel, and oh God, what a trip it turned out to be.
We hired a car and hit the highway from Colva, the beautiful beach in South Goa, where we were staying. Goan terrain is just like Kerala with tree canopies and golden coast line. Son was navigating and I was driving, when soon we reached a narrow bylane, where we had to turn. There was a small sign board pointing to the house of haunted stories. We enquired the route to the curious pedestrians, who seemed bit baffled that we were really heading to the horror spot.
The wide road gave way to narrow lanes as we negotiated the curves uphill. Tall trees, an occasional house and the wild mountain did give an eerie feel. The curves seemed almost unending when finally the map showed one km more and then marked as having arrived at the destination.
We were on the top of the hill but nothing was really visible. The tall trees and shrubs were literally covering the huge chapel behind. The main gate was locked and there wasn't anyone in the vicinity. We wondered for a minute whether to turn back, but kids were too determined to give up. There was a small open track besides the gate and we started trekking up.

Slowly the huge chapel and it's courtyard began to appear. We steadily kept climbing and reached the yard in front and walked to the edge of the fence. The view down was breathtaking. Such a picturesque panorama, it was to be seen to be believed. The hills, the plains, the train tracks and the distant sea, made the view so scenic.
Overlooking the vivid scenary stood the chapel, the house of many horror stories.

Legend goes that there were three wicked and greedy Kings. One of them invited the other two for a dinner in the chapel and mixed poison into their food and thus killed them both. Soon the news spread and a big crowd mobbed the chapel and forced the wicked King also to drink the poison. They were all buried there too.
Since then, it's told, people have heard weird sounds coming from inside on odd hours. There were stories galore and finally it was labelled as haunted and closed for ever. Except for one day a year, when it opens for the festival, the chapel remains closed.

We didn't hear or feel anything strange, yet thought it wouldn't be wise to stay long in the deserted place. We negotiated our way down the hill track crossing the tombs and trees. We felt bold and strong, having visited a haunted hill, something which one would rarely get to do.

That night while driving us to the airport, the driver on reaching the turn pointed to the dark hill up and told there was a haunted chapel, and it was too risky to visit. We looked at each other quietly, thanking our lucky stars.

The enchanting Goa trip would perhaps have been never complete, without the horror encounter!

Vivid journey

"What about water?"
Mom produced five bottles - full, half, big, small and medium, for me to choose. That's her style, lavish at serving.
"Buy from the station", wife quipped. That's her style, never spares a spending opportunity.
What to do, I wondered! That's my style, always indecisive.
When you get to ponder over what to do with drinking water while travelling it shows you've ample time at hand. Of course, I had. Usually I'm late, rather very late for my trips. But not this time. I was travelling by train to Chennai, and I was really excited.

Not that I've not travelled by trains. Infact my routine demands at least two trips a week. Short distances by car or train and longer ones by air. I don't relish these much. Travelling is tiring. But this journey was different for two reasons. I get to visit my son at Vellore and I get to travel overnight by train, all relaxed.

Still I remember my excitement when I travelled to Mumbai as a small kid. Those days we'd to change trains at Madras. We used to carry lot goodies for our relatives. Father, the macho, used to manage everything and we'd to just travel with him, fascinated by the engines, tracks, signals, stations and vendors. Dosas of Erode, sappadu of Kadappa, chikkis of Lonavala, goodness! it was such a treat, each leaving us mesmerized. It was when I passed tenth standard that I got to travel long distance alone. It was my first journey by AC and was indeed very cool. I was going to Mumbai to spend vacation with my cousins. That still is the best I've ever had. Proud, anxious and happy, I still owe it to my dad for having given me that gift, which no parent today, including me, would dare to. He was daring, never asked me even once where I'm going or what I'm doing, forcing me to stay disciplined by myself.

My sister joined Government service in Delhi when she was very young. Later she got married and settled in Delhi. That gave the opportunity to frequent Delhi by train. Longer route and routine, as it took three days to reach there. Krishna River, champal forest, Agra, Mathura were all fascinating. The mango rolls of Vijayawada, peta of Mathura, pot tea at Jhansi, each station had it's delicacies.

Later as I joined Army, trains became a way of life. We used to have frequent off station duties and had to travel at short notice. Managing berths weren't much of a problem for us in uniform. On one hand the priority services got and on the other the 'magic liquid' we offered as return gift, almost always assured a berth. Once when I was travelling to Pune I carried a white variant of the volatile liquid which I rewarded to the kind train examiner who gave a berth, only to find on reaching my room that what I gave in a hurry was the water bottle I carried. Imagining him sitting with the bottle and pickles or meat as side dish gives me giggles even today.

AC coaches, sleeper and general compartment, each has a story to say, of mine and of those thousands who shared them. Travelling unreserved in General compartment from Lucknow to Delhi during the escapades from the army training school, did show the life of poor India. Crowd, stench, robbery, yet peace was simply astonishing. The desert train through Jaisalmer, the Army trains where we used to live for days, the meter guage to Hissar, each train had a story to tell.

Romance! Is there any place better than a train. I did propose to someone, another one proposed to me, but both didn't emerge from the tunnel. My wife would remember the romance we had, but that's classified and I can't share. Trains do share each emotion. The joy of the arriving train and the despair of the leaving one. One station which absorbs the emotion literally must be Chenganur, such an involved crowd, laughing as the train arrives and weeping as it leaves.

And, here I was. To embark on another journey, alone, overnight to Chennai. I decided to make the best of it. Selected some choice books to read, tied up with some close friends to chat, packed some real delicacies to eat, I was all prepared to go. Above all travelling alone ensured zero conflicts as well. My only worry was some noisy neighbour but for whom I had made my plans to enjoy.

I reached the station on time, which has almost never happened before, gave an extra tip to the amused Auto driver and slowly walked to the train. What a moment, rediscovering journeys, rather the fantasies. Trains always fascinate and I'm no exception.
I boarded, anticipating the myriad of journeys in store.

As to the problem on water, the solution wasn't difficult. When in doubt, listen to your wife, for she's always right.
I did exactly that.

Manganam, where boundaries blur

Manganam, where boundaries blur

...

"I made it", valiamma proudly said. She used to make models with clay but only this one remained and though small, it adorned a prominent spot in her tidy room.

Manganam, my mom's village used to charm us since childhood. We spent most of our vacations in this serene land. Full of farmland, canals, ponds and all flora and fauna one could imagine as a child, this small village in Kottayam was our dream destination. We always longed to go there, not from sheer love for nature, which the tiny village had in abundance, but for the joy of connecting with cousins and friends.

All my childhood heroes were there. My elder cousins Padman and Praseed were always a step ahead of me, whether it be cycling, playing kutti kol or marbles (we used to call it Goli in Trivandrum, they called it Kachi). Padman chettan was good at painting, sculptures, drums and even Kathakali. I followed him ardently and imitated whatever I could. Alas! I could hardly enjoy Kathakali, though I did sit with him whole night to watch a few. But I could easily emulate his Khadi attire and also subscribe to his ideologies.

The village offered plenty more. Mangoes, relished fresh from tree tops, bathing in the temple pond, sleeping on 'maadam' (cots placed on poles inside a hut in the centre of the farmland, from where Grandpa used to monitor the work going on), the list is endless. But what astonished me then and even now is the 'no boundaries culture' of the village. We were city bred and were used to boundary walls, though in those days we were free to jump over any of them (kids rarely entered houses through gates). But in Manganam there weren't any boundary walls either on ground, or in people's minds.

In our childhood games, there were so many kids from the neighborhood. We could hardly make out whether they were relatives or not. All of us were one gang. The elders probably knew them all. Kids could eat from any house and play wherever they wanted. There simply weren't any boundaries. All houses looked and felt the same. It was indeed a haven for the 'kutti sangams'.

Today Manganam has changed. Most of the wetland has disappeared, more houses have come up, many, similar to the concrete city mansions and the muddy allys have given way to tarred bylanes.
Yet there's one trait which hasn't changed much. Boundary walls are still few, boundary between minds even less.

We gathered for an offering called 'Ada' in the village temple, one of the few in the state with Narasimha as the main diety. Those who hail from Manganam has a special affinity to the Avatar, for them Manganathappan comes first. The temple is a meeting point for the village. All festivities are also common.

Ada is a sweet dish made with rice flour, jaggery and coconut. Few hundreds are made and are taken in a procession to the temple, from where after pooja, it's distributed. The whole village gathers, irrespective of who is offering, and not only takes the Ada but also join the lunch afterwards, special invitation is neither extended nor expected. The village behaves as one family.

We were there for just a day, yet had glimpses of the 'borderless tradition'. A neighbour who was building a new house was using my cousin's garage for his carpentry work, a cow grazing on Valiamma's backyard belonged to their neighbour; small things but indicating that even today boundaries seldom mattered. They are still keen to help each other.

My Valiamma (mom's sister) is past eighty and is attached to few possessions, the clay she modelled as a child, being one of her dearest. Zoom in, the idol this Manganathappan devotee created as a child and treasures even now, is Jesus, indeed replica of the truly borderless culture of her dear village.

Where humanity matters more, boundaries are sure to blur.

Misha, my darling.

Misha, my darling.

She stared at me sheepishly.
I was equally cold. If she doesn't care, neither would I, for my ego is nothing miniscule.

After a long while, I took a day off to spend with my kids. My daughter, the younger of the two, is doing her plus one at St Antony's in Kanjirapally. The majestic school which has one of the best campuses is in the midst of lush greenery, overlooked by the cool mountains.The serene campus would stimulate any child to learn and they indeed have brilliant academic records. Getting an admission is no mean task and my kid was indeed fortunate to gain a seat. Yet, I was sad.

She's cool, candid enough to tell me that my jokes are mean while many pretend to smile. Though proud of her dad, who hopefully is her model, she wouldn't, unlike rest of the family, mince her words. She's fascinated by politics ("your genes", my wife would remark) and as a small kid often gave me company for IMA meetings. Once, still in her primary school, she told me while returning from an executive, "Acha, you speak too much. Not just that, you don't allow others to speak. That's not how you behave in meetings". I knew she was right, but couldn't resist asking, "How do you know, you are just a little girl", to which she replied, "we've far more meetings than you. We've assembly everyday in school". I was clean bowled! Another day at Doctors club she wanted me to wait till the crowd built, to recite the poem which I taught her, while I was persuading her to do it early to avoid stage fright.

I'd always enjoyed her company. Her wits, bickerings and retorts were amusing. She is honest, loving, hardworking and had empathy in abundance which makes her too dear to me. Though I'm hardly around, her being at home gave the comfort that I could see her anytime and cuddle or quarrel at will. She tried hard to get an admission to the school and we also did appreciate. But to see her move away wasn't easy at all.

My wife was a boarder right from her primary classes and wasn't averse to putting her in hostel. I was never a hosteller, and wasn't too amused. Yet, we had little choice. She had to stay away. It wasn't easy at all staying alone, away from family with the added stress of studies too. She was staying away from us for the first time and though she took to it boldly, we could sense the despair.

She loves dogs. My kids grew up with our pet Minnie, a she Labrador who came to us when they were small. They, especially my daughter, was so fond of her. Her little tricks, like fetching the ball and going to cage while ordered, did amuse them a lot. Knowing that my daughter wouldn't be able to absorb her demise, we told her that Minnie was recruited as a Police dog and they took her away. She was initially glad but later sensed from our mood that probably the pet is no more. That's when she demanded a puppy as her birthday gift. She was nine or ten. We brought Leo, another Lab, my sister in Bangalore following suit got Sirius, a Golden retriever. My sis  couldn't manage the dog in her flat and packed him to our house. Since then we've both of them and my daughter was doubly excited. Leo and Sirius were her close companions. She loved them and they loved her too. Perhaps she missed them more than us, when she had to shift out.

Misha came as a boon. She's a Lhasa Apso, owned by the land lady where my kid is staying now. My daughter instantly took to her and little Misha too liked her. She was excited to talk about Misha, when I visited, and to show me how much she's attached. I was so happy, to see her find some company in a world of strangers. Where men often fail to bond, it's amazing to see how these little creatures share unselfish love and can be a real shine in moments of despair. To my daughter, this little dog is a solace, a close companion in an unknown world, a loving friend in a house far away and one more reason to stay in her new home where she anyway has to. Look around, wherever you are, there are gems beckoning.

I glanced at the little dog, when I was leaving, with joy and awe. Her eyes didn't seem sheepish anymore, infact they were sparkling.
For making my little angel a bit more happy, Misha, I should let you know, I adore you. From an unknown little dog, you have become a darling.

മുണ്ടു പറഞ്ഞത്

മുണ്ടു പറഞ്ഞത്

...

മുണ്ടുടുക്കുന്നവൻ മുണ്ടനോ, മണ്ടനോ അല്ല, അവനാണ് മലയാളി.
കാര്യം അത്ര നിസ്സാരമല്ല. കവലയിലെ കുമാരനറിയില്ല, കംപ്യൂട്ടർ കുമാറിന്റെ സങ്കടം. കുമാരന് മുണ്ട് തന്നെ വേണമെന്നില്ല, തോർത്തായാലും മതി... ഒരു ചുറ്റ്, ഒരു കെട്ട് - അത് പിന്നെ അനങ്ങില്ല, ഷാപ്പിൽ വലിയ ഉപദ്രവം ഉണ്ടാകാത്തിടത്തോളം. കുമാറിനെന്നാൽ കംപ്യൂട്ടറിനോളം മുണ്ട് വഴങ്ങില്ല. ജാവയും, യെസ്ഡിയും, ട്വിറ്ററും, പിറ്ററുമൊക്കെ നിസ്സാരം, എന്നാൽ മുണ്ടങ്ങനയല്ല - 'ഇറ്റ് ഇസ് ആക്ചുലി വെരി കോംപ്ലികേറ്റട്'. സ്വന്തക്കാരിൽ പകുതി മുംബൈയിലുള്ള എനിയ്ക്ക് നന്നായറിയാം - 'ഹൗ ഡിഫികൽറ്റ് ഇസ് ദിസ് മലയാളി ദോത്തി' യെന്ന്.

ഓണത്തിന് NDTV ഷൂട്ടിങ്ങിന് വന്നു. ഒരു നിബന്ധന മാത്രം - കഴിയുന്നതും മലയാളി വസ്ത്രം ധരിക്കണം. ഞങ്ങൾ സമ്മതിച്ചു. ഞാൻ മുണ്ടും വേഷ്ടിയും ധരിച്ചു, ഭാര്യ മുണ്ടും നേര്യതും, മകൾ പാവാട ബ്ലൗസ്. മകനെ കാണുന്നില്ല. മുണ്ടും, ഷർട്ടുമാണ് നിർദിഷ്ട വേഷം. ഷർട്ട് നിഷ്പ്രയാസം, എന്നാൽ മുണ്ട്! ഇക്കാലത്തെന്നാൽ പരിഹാരം എളുപ്പമല്ലെ. ഗൂഗിൾ തുറന്നു - പോര, ഇറ്റ് ഇസ് നോട്ട് ക്ലിയർ. യൂട്യൂബിലെത്തി, സംവാട്ട് മുണ്ടുടുത്ത് നിൽക്കുമ്പോഴാണ് ഞാൻ മുറിയിലെത്തിയത്. തോർത്ത് പോലെ മുണ്ടും ചുറ്റി ഒരു ബെൽറ്റും കൈയ്യിൽ പിടിച്ച് ആശാൻ നിൽക്കുന്നു.

'വേഗം വാടാ, അവർ ഷൂട്ടിങ്ങിന് വെയിറ്റ് ചെയ്യുന്നു'.
'ബട്ട് ദിസ് മുണ്ട്, അച്ഛാ', അവൻ നിസഹായവസ്ഥ അറിയിച്ചു.

ഞാൻ ടെക്നിക് കാണിച്ചു കൊടുത്തു. പ്രി ഡിഗ്രി മുതൽ പയറ്റി തെളിഞ്ഞതല്ലെ. നമുക്ക് മുണ്ട് നിസ്സാരം. ചെറുപ്പത്തിൽ ബോംബെയിലെ ബന്ധുക്കളെക്കാളും എനിക്കുണ്ടായിരുന്ന ഏക മികവ് ഇതായിരുന്നു - മുണ്ടുടുക്കാനറിയാം. 'അമേസിങ്ങ് ' എന്ന് എത്ര തവണ ബോംബെ കസിൻസിൽ നിന്ന് കേട്ടിരിക്കുന്നു.
എന്റെ സഹായത്തോടെ മുണ്ടുടുത്ത്, കോൺഫിഡൻസിന് ഒരു ബെൽറ്റും ചുറ്റി അവൻ ഷൂട്ടിങ്ങിനെത്തി.

ഷൂട്ടിങ്ങ് പൊടിപൊടിച്ചു. പപ്പടം, പായസം, സദ്യ, പൂക്കളം, പാവാട, പുടവ, മുണ്ട് - അങ്ങനെ 'ഓൾ മലയാളം'. ഡയലോഗ് മാത്രം ഇംഗ്ലിഷ്, ഫോർ ഔർ നാഷണൽ വ്യൂവേർസ്. അതിരാവിലെ എണീറ്റ് സദ്യ ഉണ്ടാക്കിയതിനെ കുറിച്ച് അമ്മ, വിഭവങ്ങൾ വിവരിക്കാൻ അച്ഛൻ. കഴിയുന്നതും ഇംഗ്ലീഷിൽ തന്നെ, There's a traditional way of serving, അച്ഛൻ പറഞ്ഞു, first we have pickles, ginger, lemon, mango... Then ...eh eh ... പച്ചടി, കിച്ചടി, കൂട്ടുകറി, ഓലൻ, കാളൻ .. അല്ല പിന്നെ, ഇതിന്റെയൊക്കെ ഇംഗ്ലീഷ് ആർക്കറിയാം. തേങ്ങ തിരുകിയെന്ന് ഭാര്യ, പൂക്കളമിട്ടെന്ന് മകൾ. തിന്നതും, ഡയലോഗടിച്ചതും, വേണ്ടാത്തിടത്ത് അഭിപ്രായം പറഞ്ഞതുമായിരുന്നു എന്റെ സംഭാവന. അത് TV യിൽ പറഞ്ഞില്ല. വാട്ട് വിൽ ദേ തിങ്ക് എബൌട്ട് മലയാളി ഹസ്സ്ബെൻഡ്സ്. ചുരുക്കത്തിൽ NDTV ഓണം കെങ്കേമം.


ദിവസം മുഴുവൻ അവർ ഞങ്ങളോടൊപ്പമായിരുന്നു. ഇലയിടുന്നതും, വിഭവങ്ങൾ തെറ്റാതെ വിളമ്പാൻ കുട്ടികളെ അച്ഛൻ പഠിപ്പിക്കുന്നതും ഒക്കെ അവർ കാണിച്ചു. ഞങ്ങൾ ഒരോർത്തരെയും ഇന്റർവ്യൂ ചെയ്തു.

മോനോട് ആങ്കർ പറഞ്ഞു. "യൂ ലുക്ക് ടെറിഫിക്ക് ഇൻ മുണ്ട്, ഹൗ ഓഫൺ യൂവെയർ ദിസ് ".
"ഫ്രാങ്ക്ലി, ഒൺസ് എ ഇയർ. ലാസ്റ്റ് ഐ വോർ ഇറ്റ് ഡ്യൂറിങ്ങ് ലാസ്റ്റ് ഓണം ", അവൻ തുറന്നടിച്ചു.
ഭഗവാനെ, ദാണ്ടെ കിടക്കുന്നു ഞങ്ങടെ ട്രഡീഷണൽ ഓണം!
ആങ്കർ ചിരിച്ചു - "ആൻഡ് ടിഡ് യു ഡു ഇറ്റ് യുവർ സെൽഫ് " , അവർ വിടുന്ന മട്ടില്ല.
"ഓ നോ ", പിള്ള മനസ്സിൽ കള്ളമില്ല, "ഐ ലുക്ട് ഇൻ യുട്യൂബ് ആൻഡ് ട്രൈഡ് മൈ ബെസ്റ്റ് ,ബട്ട് ഐ കുഡിന്റ്. മൈ ഫാദർ ഹെൽപ്ഡ് മീ റ്റു ഡു ദിസ്", അവൻ ഗുട്ടൻസ് പുറത്തുവിട്ടു.
എന്നിട്ട് ഒരു വരി കൂടി പറഞ്ഞു.
"Perhaps, I guess, tradition wins over technology".

യെസ് മോനെ - യു സെഡ് ഇറ്റ്.
സാങ്കേതികവിദ്യകൾ എത്ര വളർന്നാലും, പാരമ്പര്യം പ്രധാനം തന്നെ.

ഇമേജ് - പാലക്കാട് മുതൽ പാലോട് വരെ.

ഇമേജ് - പാലക്കാട് മുതൽ പാലോട് വരെ.

IMAGE എന്നാൽ IMA Goes Eco friendly - അതായത് IMA യുടെ പരിസ്ഥിതി സൗഹാർദ്ദ പദ്ധതി. പൊടുന്നനെ ഉണ്ടായ സ്നേഹമല്ല, 14 കൊല്ലമായി തുടങ്ങിയിട്ട്. വാചകമടിയില്ല, പ്രവർത്തനം മാത്രം. നിശബ്ദമായി കേരളത്തെ മാലിന്യമുകതമാക്കാനും, പരിസ്ഥിതി സൗഹാർദ്ദമാക്കാനും യത്നിച്ച് കൊണ്ടെയിരിക്കുന്നു.

പബ്ലിസിറ്റിക്ക് പഞ്ഞം വരുമ്പോഴും , എന്തെലും തടയുമോ എന്ന് ചിന്ത ഉണരുമ്പോഴും ചിലർ ഇമേജിന് നേരെ തിരിയും. ചാനൽ ചർച്ച, പത്ര വാർത്ത ഒക്കെ കൊഴുക്കും. വീണ്ടും മലിനീകരണ നിയന്ത്രണ ഉദ്യോഗസ്ഥർ പരിശോധിച്ച് സാക്ഷ്യപ്പെടുത്തും - എല്ലാം ഭദ്രം, അതോടെ വിവാദം തത്കാലം കെട്ടടങ്ങും. മറു വശവുമുണ്ട്. വന്ന് കണ്ടവർ (മന്ത്രി, ഉദ്യോഗസ്ഥർ, പത്ര ലേഖകർ, പരിസ്ഥിതി പ്രവർത്തകർ, ശാസ്ത്ര വിദ്യാർത്ഥികൾ ) ഒരേ സ്വരത്തിൽ പറയുന്നു - ഇത് ഇന്ത്യയിലെ തന്നെ ഏറ്റവും ഉദാത്ത മാതൃക എന്ന്.
14 വർഷത്തിൽ ഇമേജ് ഇത് എത്ര കണ്ടിരിക്കുന്നു. പ്രശംസകളും, പരിഹാസവും ഒരുപോലെ കണക്കാക്കി ഇമേജ് അതിന്റെ പരിസ്ഥിതി സംരക്ഷണ ദൗത്യം നിറവേറ്റികെണ്ടേയിരിക്കുന്നു - നിശബ്ദം.

20 ഓളം വർഷം മുമ്പ് അശുപത്രി ചികിത്സാ നന്തര പദാർത്ഥങ്ങൾ ശാസ്ത്രീയവും, കേദീകൃതവുമായി നിർമാർജ്ജനം ചെയ്യാനുള്ള നിയമം വന്നപ്പോൾ ആരോഗ്യമേഖല പകച്ചു. സർക്കാരുൾപ്പടെ ആരും ഒന്നും ചെയ്യുന്നില്ല. ആശുപത്രികൾ തന്നെ നിന്ന് പോയെക്കാവുന്ന അവസ്ഥ. Dr R V അശോകൻ എന്ന മുൻ IMA പ്രസിഡന്റ് മുന്നോട്ട് വന്നു. ധൈര്യവും, ആത്മവിശ്വാസവും മാത്രം കൈമുതൽ. സ്വന്തം ആശുപത്രി പണയം വച്ച് ധനം സ്വരൂപിച്ചു. Dr. രാജഗോപാലൻ നായർ തുടങ്ങിയ IMA നേതാക്കൾ സഹായിക്കാൻ ഒപ്പം കൂടി . കേരളം അത് വരെ കണ്ടിട്ടില്ലാത്ത ഒരു പദ്ധതിയ്ക്ക് നേരെ എതിർപ്പുകൾ കുമിഞ്ഞു. എല്ലാ പ്രതിസന്ധികളേയും അതിജീവിച്ച് നിശ്ചയ ദാർഡ്യവും, ദേശ- പരിസ്ഥിതി സ്നേഹവമുള്ള ആ IMA സംഘം രാജ്യത്തെ ആദ്യ ശാസ്ത്രീയ സംസ്കരണ പ്ലാന്റ് സ്ഥാപിച്ചു - അതാണ് പാലക്കാട്ടെ ഇമേജ് .

ആദ്യ നാളുകളിൽ ആശുപത്രികൾ ചേരാൻ തന്നെ മടിച്ചു. സ്ഥിതി ക്രമേണ മെച്ചപ്പെട്ടു. ഇന്ന് കേരളത്തിലെ മുഴുവൻ ആശുപത്രികളും, ക്ലിനിക്കുകളും, ലാബുകളും ഈ പ്ലാന്റിനെ ആശ്രയിക്കുന്നു. മറ്റ് സംസ്ഥാനങ്ങളിൽ നിന്നും, രാജ്യങ്ങളിൽ നിന്നു പോലും ഇത് കാണാനും ,പഠിക്കാനും ,ഇത് പോലെ തങ്ങളുടെ നാട്ടിൽ സ്ഥാപിക്കാനും നിരവധി പേർ എത്തുന്നു. മാലിന്യ സംസ്കരണ പഠനത്തിനുള്ള കോഴ്സിന് സർവ്വകലാശാല അംഗീകാരം നല്കി കഴിഞ്ഞു. ദിനംപ്രതി നവീകരണം നടന്നു വരുന്നു. കേരളത്തിന്റെ മാത്രമല്ല രാജ്യത്തിന്റെ തന്നെ അഭിമാനമായ ഇമേജ് വളർന്നു കഴിഞ്ഞു. ഇന്നത്തെ നിലയിൽ കേരളത്തിന്റെ മുഴുവൻ ആശുപത്രികളുടേയും ആവശ്യം നിറവേറ്റുവാൻ പാലക്കാട്ടെ ഈ പ്ലാൻറിന് കഴിയും.

IMA യുടെ പാരിസ്ഥിതിക ഉത്തരവാദിത്വം ഇവിടം കൊണ്ടു തീർക്കാൻ സംഘടനാ നേതാക്കൾ ഉദ്ദേശിച്ചില്ല. ബയോമെഡിക്കൽ പദാർത്ഥങ്ങൾ വീടുകളിലുമില്ലേ? ഉപയോഗിച്ച നാപ്കിൻ , ബാൻഡേജ്, സിറിഞ്ച്, മരുന്ന് തുടങ്ങി. ഇവയും പരിസരം മലിനമാക്കാൻ പര്യാപ്തമാകയാൽ ഇതും ഏറ്റെടുത്തു സംസ്കരിക്കണം എന്ന് IMA കരുതുന്നു. മാത്രവുമല്ല പുതുക്കിയ നിയമപ്രകാരം ഇത്തരം പദാർത്ഥങ്ങൾ 75 കിലോ മീറ്ററിനുള്ളിൽ സംസ്കരിക്കണം. (ഇത് ഒരോ ആശുപത്രിയും സ്ഥാപിച്ചാൽ മതി എന്നാണ് ചില പരിസ്ഥിതിവാദികൾ പറയുന്നത് . ഇത് ഭാരിച്ച ചിലവ് ആശുപത്രിയ്ക്കും അതുവഴി രോഗിയ്ക്കും വരുത്തുമെന്നതിന് പുറമെ ചെറിയ ആശുപത്രികൾക്ക് ഇത് സാധിക്കാത്തതിനാൽ പൂട്ടി പോകാനും കാരണമാകാം. അവ പൂട്ടിക്കാനുള്ള കോർപ്പറേറ്റ് അജണ്ടയുടെ ഭാഗമാണോ ഈ വാദം? ആകാതിരിക്കട്ടെ. ഇത്തരത്തിലെ നിരവധി പ്ലാന്റുകൾ ഉണ്ടെങ്കിൽ നിലവാരം ഉറപ്പ് വരുത്താനും പ്രയാസമാകും.)
അത് കൊണ്ടാണ് ചുരുങ്ങിയത് രണ്ട് പ്ലാൻറുകൂടി എങ്കിലും വേണം എന്ന് IMA കരുതിയത്.

കൊച്ചിയിൽ ബ്രഹ്മപുരത്ത് കഴിഞ്ഞ സർക്കാർ IMA യ്ക്ക് പ്ലാന്റിനുള്ള സ്ഥലം അനുവദിച്ചിരുന്നു. അതിന്റെ തുടർ നടപടികൾ പുരോഗമിക്കുകയാണ്. തിരുവനന്തപുരത്ത് പ്ലാൻറിന് വേണ്ടി പാലോട് സ്ഥലം വാങ്ങിയത് 7 വർഷം മുമ്പാണ്. പ്ലാന്റിന് ഒന്നോ, രണ്ടോ ഏക്കർ മതിയാകുമെങ്കിലും 5 ഏക്കറെങ്കിലും മരം വച്ചു പിടിപ്പിക്കണമെന്ന ഉദ്ദേശ്യത്തോടെയാണ് 7 ഏക്കർ വാങ്ങിയത്. പ്രോജക്ട് റിപ്പോർട്ടിലും ഇത് വ്യക്തമാക്കിയിട്ടുണ്ട്. തഹസിൽദാർ ഇപ്പോൾ 5 ഏക്കർ ചതുപ്പാണ് എന്ന് പറയുന്നത് പ്ലാന്റിനെ അതിനാൽ ബാധിക്കേണ്ടതില്ല. ഈ പ്രദേശത്ത് മരങ്ങൾ നടുവാൻ തന്നെയായിരുന്നു ആരംഭം മുതലുള്ള ഉദ്ദേശ്യം. ബാക്കി ഭാഗം മാത്രം മതി പ്ലാന്റ് നിർമ്മിക്കാൻ. പ്ലാന്റിന് വളരെ കുറച്ച് ജലമേ ആവശ്യമുള്ളൂ. ഇത് മഴക്കുഴി വഴി സംഭരി ക്കാനാണ് ഉദ്ദേശ്യം. പ്ലാന്റിലെ മുഴുവൻ ജലവും അവിടെ തന്നെ ശുദ്ധീകരിച്ച് പുനരുപയോഗിക്കുകയാണ്. ഒരു തുള്ളി വെള്ളം പോലും പുറത്ത് പോകില്ല. ഇങ്ങനെ നടക്കുമോ എന്ന് പാലക്കാട് വന്ന്  നേരിട്ട് കാണാവുന്നതാണ്.

പരിസ്ഥിതിയ്ക്ക് പ്ലാന്റ് മൂലം ഒരു കോട്ടവും ഉണ്ടാകരുതെന്ന് IMA യ്ക്ക് നിർബന്ധമുണ്ട്. കാരണം IMA യുടെ ഇമേജ് പദ്ധതിയുടെ പ്രാഥമിക ഉത്തരവാദിത്യം പരിസ്ഥിതിയോടാണ്. അത് കൊണ്ട് തന്നെ ഇക്കാര്യത്തിലെ എല്ലാ വിദഗ്ദാഭിപ്രായങ്ങളും ഞങ്ങൾക്ക് പ്രധാനമാണ്.

IMA വാങ്ങിച്ച സ്ഥലത്ത് പ്ലാന്റ് നിർമ്മിക്കുവാൻ പല അനുമതികൾ ആവശ്യമുണ്ട്. അവയ്ക്കുള്ള നിയപരമായ നടപടികൾ ഒരോന്നായി നിർവ്വഹിച്ചു വരികയാണ്. ഇതിന്റെ ഭാഗമായി പരിസ്ഥിതി ആഘാത പഠനം അംഗീകൃത ഏജൻസിയെ കൊണ്ട് നടത്താൻ കഴിഞ്ഞ സർക്കാർ നിർദ്ദേശിച്ചിരുന്നു. അവർ നടത്തിയ പഠനം മലിനീകരണ നിയന്ത്രണ സമിതിയ്ക്ക് സമർപ്പിക്കുകയും അവർ അത് അവരുടെ വെബ്സൈറ്റിൽ പ്രസിദ്ധീകരിക്കുകയും ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. കോപ്പി പഞ്ചായത്തിനും, മറ്റുള്ളവർക്കും നല്കിയിട്ടുണ്ട്. ഈ റിപ്പോർട്ട് IMA യുടെതല്ല, പഠനം നടത്തിയവരുടേതാണ്. ആർക്കും അത് ചോദ്യം ചെയ്യാം. അതിനു വേണ്ടിയാണ് പബ്ലിക് ഹിയറിംഗ് എന്ന നടപടിക്രമം.

Dec 22 ന് കളക്ടർ ഓഫീസിൽ വിളിച്ച ഹിയറിംഗിൽ IMA പ്ലാൻറിന്റെ കാര്യങ്ങൾ വിശദീകരിച്ചിരുന്നു. യോഗത്തിൽ പങ്കെടുത്തവരിൽ ഒരാൾ ഒഴികെ മുഴുവൻ പേരും അവ അംഗീകരിച്ചു. പ്ലാന്റിന് വേണ്ടി വരുന്ന 200 ഓളം തൊഴിലാളികളെ തദ്ദേശീയരിൽ നിന്ന് തന്നെ നിയമിക്കണമെന്ന് നാട്ടുകാരുടെയും, കളക്ടറുടെയും നിർദ്ദേശം IMA അംഗീക രിക്കുകയും ചെയ്തു. നോട്ടീസും, പത്ര പരസ്യവും നല്കിയാണ് ഹിയറിംഗ് നടത്തിയത് എന്ന് ബന്ധപെട്ട ഉദ്യോഗസ്ഥർ സ്ഥീരികരിച്ചെങ്കിലും പാലോട് പെരിങ്ങമലയിൽ വച്ച് വീണ്ടും ഹിയറിംഗ് നടത്തണം എന്ന് ഒരാൾ ആവശ്യപ്പെട്ടു. ജനങ്ങളോട് മുഴുവൻ കാര്യങ്ങൾ വിശദീകരിക്കാം എന്ന ഉത്സാഹത്തോടെ ജനുവരി 3ന് നിശ്ശയിച്ച രണ്ടാം ഹിയറിംഗിന് IMA സന്തോഷപൂർവ്വം സമ്മതിക്കുകയായിരുന്നു.

എന്നാൽ Dec 22 ന് ശേഷം പൊടുന്നനെ കാര്യങ്ങൾ മാറി മറിഞ്ഞു. പരിസ്ഥിതി പ്രവർത്തകർ എത്തി. അവർ പറഞ്ഞിട്ടൊ അല്ലാതയൊ നാട്ടുകാരിൽ വലിയ ഭീതി പരന്നു. പാലക്കാട് ഇമേജിനെ കുറിച്ച് നിരവധി വ്യാജ പ്രചരണം നടന്നു. മാധ്യമങ്ങൾ എത്തി. എന്തിനേറെ ജനുവരി 3ന് പെരിങ്ങമലയിൽ എത്തുമ്പോൾ സ്ഥിതി സംഘർഷഭരിതം. പ്രാസംഗികരിൽ ഒരാൾ പറഞ്ഞ പോലെ ഇത്തവണത്തെക്ക് നിങ്ങളെ ജീവനോടെ വിടുന്നു. മേലിൽ ഇവിടെ കാല് കുത്തരുത്. ഡോക്ടർമാർക്ക് എന്ത് ചെയ്താലും പഴി എന്നത് ലോക നിയമമായി മാറി കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്ന കാലത്ത് , കൂടുതൽ വിശദീകരണത്തിന് മുതിരാതെ ദാനം കിട്ടിയ ജീവനും കൊണ്ട് അവിടുന്ന് പോന്നു.

പെരിങ്ങമലയിലെ നാട്ടുകാർ നല്ലവരാണ്, സാധരണക്കാർ, നിരവധി സാധുക്കൾ. പ്ലാന്റിലെ ജോലി പല കുടുമ്പങ്ങൾക്കും ഗുണ മായേനെ. എന്നാൽ പ്ലാൻറിലെ ജോലിക്കാർക്ക് ഗുരുതര രോഗങ്ങൾ ഉണ്ടാകുമെന്ന് അവരെ ആരോ തെറ്റിദ്ധരി പ്പിച്ചിരിക്കുന്നു. പാലക്കാട് പ്ലാന്റിലെ 500 ഓളം തൊഴിലാളികൾ തദ്ദേശീയരാണ്. എല്ലാ അംഗങ്ങളും പ്ലാൻറിൽ തന്നെ ജോലി ചെയ്യുന്ന നിരവധി കുടുമ്പങ്ങൾ തന്നെയുണ്ട് അവിടെ. ഇവിടെ കൈകുമ്പിളിൽ വന്ന ജോലി ഈ പാവങ്ങളിൽ നിന്നും തട്ടി മാറ്റപ്പെടുന്നു.

നാട്ടുകാരുടെ ആശങ്ക പൂർണ്ണമായി ഞങ്ങൾ മനസിലാക്കുന്നു. അത് പരിഹരിക്കേണ്ടത് ഞങ്ങളുടെ ചുമതല തന്നെ. പ്ലാന്റ് അവിടെ രോഗം പരത്തുമെന്ന ഉത്ഖണ്ഠ പാടെ അസ്ഥാനത്താണ്. ആശുപത്രയിൽ നിന്നുള്ള പദാർത്ഥങ്ങൾ ഉടൻ എത്തിച്ച് സംസ്കരിക്കുകയാണ് ചെയ്യുന്നത്. നാമെല്ലാം ആശുപത്രിയിൽ പോകുമല്ലൊ, കാൻറീനിൽ നിന്ന് ഭക്ഷണവും കഴിക്കും. അതിൽ കൂടുതൽ എന്താണ് അവിടെ വരുന്നത്. പോകുന്ന വഴിക്കൊക്കെ ചവർ വിതറി പോകുമെന്നാണ് മറ്റൊരു ഭയം . ഉറവിടത്തിൽ തന്നെ വേർതിരിക്കുന്ന (ജൈവ, പ്ലാസ്റ്റിക് ,ലോഹം തുടങ്ങി ) പദാർത്ഥങ്ങൾ പ്രത്യേകകൂടുകളിൽ, അടച്ച ചെറുവാഹനത്തിൽ കൊണ്ട് വരികയാണ് ചെയ്യുന്നത്. ഇവ ശേഖരിക്കുന്ന ഒരോ കൂടി നും പ്രത്യേക നമ്പർ നല്കി (Barcode ) ഉറവിടം മുതൽ സംസ്കരണം വരെ നിരീക്ഷിക്കുക വഴി ഒരു ബാഗ് പോലും വഴിയിൽ നഷടപെടില്ല എന്ന് മാത്രമല്ല , ഒരോ ബാഗും കൃത്യമായി ഏത് ആശുപത്രിയിൽ നിന്ന് വന്നു എന്നറിയുവാനും കഴിയും. മുഴുവൻ വാഹനങ്ങളും, പ്ലാന്റിലെ പ്രവർത്തനവും IMA ഭാരവാഹികൾക്ക് ഫോണിൽ തത്സമയം കാണുവാനും കഴിയും.

പരിസ്ഥിതിയ്ക്ക് പ്ലാൻറു മൂലം ആഘാതം ഉണ്ടാകുമോ എന്ന് തീർച്ചയായും പരിശോധിക്കണം. ഉണ്ടാകുമെങ്കിൽ മറ്റൊരിടം സർക്കാർ അനുവദിക്കണം . മറ്റ് ആശങ്കകൾക്ക് ഒരടിസ്ഥാനവുമില്ല. IMA യുടെ നിലപാട് തീർത്തും സുതാര്യമാണ്. ദയവായി നാട്ടുകാരും ,നേതാക്കളും, പത്രപ്രവർത്തകരും പാലക്കാട് ഇമേജ് വന്ന് കാണണം. അതിനൂതന സാങ്കേതിക വിദ്യ ഉപയോഗിക്കുന്ന പാലോട് പ്ലാന്റ് അതിലും മികച്ചതായിരിക്കും. ഇത് ബോധ്യപെടുന്നുവെങ്കിലും, പരിസ്ഥിതിയ്ക്ക് കോട്ടം ഉണ്ടാകില്ല എന്ന് ഉറപ്പ് വരുത്തുവാൻ ആകുമെങ്കിലും ഈ പ്ലാന്റ് പാലോട് സ്ഥാപിക്കാം. ഇല്ല എങ്കിൽ സമയബന്ധിതമായി നടത്താവുന്ന മറ്റ് സ്ഥലം തേടാം. ബയോ മെഡിക്കൽ പദാർത്ഥങ്ങളുടെ ശരിയായ സംസ്കരണം അനിവാര്യമാണ് - ആരോഗ്യത്തിനും, പരിസ്ഥിതിക്കും. ഇതിന് വേണ്ടി നമുക്ക് ഒന്നിച്ച് ശ്രമിക്കാം.

(വാൽകഷ്ണം - കൂട്ടത്തിൽ ഒരാൾ പറഞ്ഞു. ഞങ്ങൾക്ക് ഒന്നും കേൾക്കണ്ട' .ഇത് ഇവിടെ വേണ്ട. വേറെ എവിടെ എങ്കിലും കൊണ്ട് പോ...
ഇതിനുത്തരം എനിയ്ക്കറിയില്ല.)

2015ലെ ലോക പരിസ്ഥിതി ദിനത്തിൽ വന്ന ഇമേജിന്റെ ചില ചിത്രങ്ങളും, വാർത്തകളും ചുവടെയുള്ള ലിങ്കുകൾ വഴി കാണാം.

https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=1591037844279173&id=100001189170087

https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=857436474305984&id=100001189170087

https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=857244354325196&id=100001189170087

Beauty or beast

Beauty or beast

...

Five kilometres isn't much for Zen. Ulloor, the small city suburb was hardly any distance from my clinic. As I started my Zen heading to Ulloor, I'd no inclination whatsoever, on what was about to just happen.

'Ulloor' might bring scary school memories to many. Kunjan Nambiar was my personal favourite. Kumaranasan and Vallathol were reasonable. Ulloor was tough, really tough. Though he's reckoned as one of the best in Malayalam poetry till date, frankly I'm scared of this literary giant. His poems were really hard to crack. My trip to Ulloor however had very little to do with poetry.

I've a friend in Ulloor. Though mostly he's like Kunjan Nambiar, at times he is serious like Vallathol and sometimes scary as Ulloor himself. So unpredictable! Yet he's close and sweet and we decided to travel to Sabarimala together. I meticulously observe fast during the pilgrimage months and visit the shrine every year. My friend has a 'Kunjan attitude' towards fasting, but was a devotee nevertheless and a pleasant company too. I was keenly looking forward towards both the pilgrimage and the trip.

Zen came to us few years back. My friends might frown at the 'few'! But who doesn't know that like age, cars make also isn't usually revealed. I'll put it this way. When Zen came my kids were in kindergarten. Some of you atleast know which class they are in now and thus would have guessed the car's age. So be it! Did I ever claim it's new. Some oldies say it's old. I pardon them for not knowing that 'old is gold'. My friends might have changed atleast three cars during the time, but I stuck with my Zen. Whenever wife protested, I used to clean bowl her with one statement, Hey, I can't think of changing two things in life - Zen and You. I'm not sure whether it made her happy or sad, but she wouldn't argue further.

My son is an automobile freak. He, unlike me, is up to date with all cars - looks and technicalities. My knowledge was limited. To me car is defined as a four wheel structure which helps you travel from point A to point B. My daughter, as a kid used to go furious at my definition. She wondered, how come Appooppa (my dad, who's another car freak) gets to change his car every two years and we are stuck with the same Zen. Yet, we all loved the little Zen. He was part of our family.

How often have we driven to beaches, hills and resorts in our little Zen. Where all has he taken me to. So many crucial meetings, huge turmoils, such a lot of ups and downs. He has never complained, never hesitated to start at the first go, never had a puncture and never have betrayed us on the road. I was sort of getting addicted to my cute little machine. I simply loved my Zen. While I was mocked at many a times, in many friends gatherings for driving an old car, laughed upon when Zen roared while starting at times, I just kept my cool, for I loved my Zen.

I don't think I gave the car anything other than love. I hardly ever serviced it, didn't bother about oil change or replacing spares. I was doing what Hero Honda asked us to do when we were youngsters - "Fill it, shut it, forget it". I just filled petrol and drove around, yet the Zen behaved disciplined like a little school boy. At teens, however he began to be rebellious. He started to resist and roar and I had to be serious in feeding oil and changing spares. Yet he behaved well, though with some coercion. I began to realise that not only did I love him, he loved me too. Still for past few years I wouldn't take him on long drives as before. I would take my dad's latest dude instead and rest Zen for short city trips. Ulloor was indeed very close and was no great deal for Zen.

The plan was to drive to my friend's house, park my car there and then go to Sabarimala in his Verna. 'The car and driver were ready' he told, but the owner didn't seem too keen. He had a flu and got scared by the Okhi warning too. As I was driving to his house he told me over phone that he wasn't coming to the hills and that I could go alone in his car. I had hardly started from my clinic and was just nearing the first junction. It was too much for my vanity. I politely refused and then thought for a split second on how I would go alone. I had already filled the erumudi in the morning and had no choice but to go to Sabarimala. As I reached the junction I'd made my decision - I would drive my Zen to Sabarimala.

"You are your best friend", my wife would often say. Actually I never disagreed. That, I've found is the only way to get my stupidities accepted without arguments. So I headed to the nearest pump, filled petrol, pressed the accelerator, and sped away to the hills - alone! The trip did live upto my expectations. The threat of Okhi winds and rains didn't the least hamper the thrill of long distance drive and liberty of zero conflicts. Though Zen hadn't travelled more than fifty at a stretch in last couple of years, I knew my Zen wouldn't let me down.

It was already late noon when I started and I was speeding through the highways for I wanted to reach the forests before dusk. The traffic wasn't heavy because of the bad weather forecast. Still by the time I reached the foothills it was already pitch dark. I'd no choice but to keep driving. Car stereo refused to give company and I switched on the mobile for some devotional songs. The battery line was soon thinning. My foot steadily kept pressing the accelerator. The darkness was increasing and apart from the car's faint light there was nothing in sight. It was indeed dark and lonely in the thick woods. I didn't think too much, just sang with the phone and kept driving. Soon lights began to appear and I was so relieved to be near the shrine. Against all odds we (me and my Zen) reached Pampa by night. I gave him a friendly pat and lost no time to climb the hill and have darshan the same night. Everything went off blissfully well.

While climbing down I wasn't as wary as the previous night. I was going to drive in day light and that too into the plains. Being alone gave me the luxury to choose any route and even wrong my way. I didn't have to explain. I decided to visit my kids at Kottayam spend the day with them and then drove back home through the highway that night. Zen brought me back without a single hitch. He was as delighted to see my kids as they were in seeing him.

What started as a five kilometre drive ended up as five hundred. Was it beauty or beast? I think for the beast in me, Zen is a beauty. Infact the best I know.